അന്‍വര്‍ ഷാ ഉമയനല്ലൂര്‍
പരിണാമം
ക്ഷണസൂനജാലംകണക്കിവിടെ സകലരും
പുലരേണമെന്നകമെയറിയുന്നുവെങ്കിലും;
മതിവരുന്നില്ലിവിടെ നല്‍കാവ്യലോകമേ,
ജീവിതം! കൊതിയേറ്റിടുന്നതെന്നറിയുന്നു
സുഖമേകിടുന്നയീ വരികള്‍ക്കുമേലെയും
പതിയെത്തളര്‍ന്നുവീണെങ്കിലും; ഖിന്നമാം-
മുഖമിന്നമര്‍ത്തിവച്ചൊന്നു ചുംബിക്കുവാന്‍
തോന്നിടുന്നാ പ്രണയസ്മരണയിന്നീവിധം
ഇടനെഞ്ചിലറിയാതുയരുന്ന കാവ്യമായ്
കനവിന്റെ നൊമ്പരം പരിണമിച്ചെങ്കിലും
പുലരിപോലോര്‍മ്മയിലെന്നും തുടിക്കുന്ന
നിമിഷമൊന്നകലെനിന്നിന്നുമുണര്‍ത്തുന്നു:
"ജന്മാന്ത്യകാലംവരേയ്ക്കുമിഹ ജീവിതം
കദനഞാണിന്മേല്‍ക്കളിതന്നെയെങ്കിലും
സഹനമോടൊപ്പ,മപരന്റെ രോദനം
പരിഹരിച്ചീടുന്നതാം നിന്റെ കാവ്യകം
ഹൃത്താളസാമ്യം തുടിക്കയാലൊരുപുതിയ-
ചിന്തയെക്കൊത്തിയെടുത്തു പറക്കുകില്‍
ഇനിവരും വാസര-രാവുകളോരോന്നും
മധുരമായ് പരിണമിച്ചീടുമീ,വഴിയിലും"
ജീവിതം നുകരാനുണര്‍ത്തുമോ,രീവരം;
ജാതകംപരതിയാല്‍ കാണില്ലയെങ്കിലും;
കാലം നിറംചേര്‍ത്തെഴുതിയ പൂര്‍വ്വകം-
പാടെ നുണഞ്ഞപോലല്ല,യെന്നാകിലും
മോഹമോടൊരു സുഖം, സരസമായീവിധം
തനുവിനോടിന്നുമുണര്‍ത്തുന്നിതിന്‍ രസം
മതിയായതില്ലെന്നുരചെയ്തനന്തരം;
ജീവിതത്തെയെടുത്തണിയിക്കെ-മന്മനം
പാടുന്നു കാവ്യമൊന്നലിവോടെ-തല്‍ക്ഷണം-
പാറുന്നു പരിണമിച്ചീടുമെന്‍ യൗവ്വനം!!
ഓര്‍മ്മിളംതുടിപ്പുകള്‍
എണ്ണിയാല്‍ത്തീരാത്ത കഥകളാലന്നെത്ര
വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ ചാലിച്ചിരുന്നുളളിലെന്നമ്മ
വ്യഥകളാല്‍തിരുകരളിലായന്നു കവിതകള്‍
നിര്‍ണ്ണയമതുപോല്‍ രചിച്ചിരുന്നാ,നന്മ
താരാട്ടുമൂളി തോളത്തെടുത്തെന്നെയും
കൊണ്ടുനടന്നനാള്‍ പ്രകൃതിതന്നീണമായ്
കനിവിന്റെയോരോതുടിപ്പുകള്‍ കാട്ടിയെന്‍
സുദിനഹര്‍ഷങ്ങളന്നൊന്നായ് പകര്‍ത്തിയും
അകമേനിരത്തേണ്ടയനുകമ്പതന്‍ കിരണ-
മിമ്പമോടെന്നെയുണര്‍ത്തിയും തന്വിയാള്‍
സുമവിരല്‍തുമ്പിനാല്‍ മലയാളമാ,മെളിമ-
യീ, നെറ്റിമേല്‍ച്ചാര്‍ത്തിയലിവോടണച്ചതും
സ്മേരചൈതന്യം തുളുമ്പുമാ വദനത്തില്‍
ഗ്രാമനൈര്‍മ്മല്യമന്നണയാതെ കാത്തതും
നെഞ്ചോടുചേര്‍ത്താദ്യ വിദ്യാലയത്തിലേയ്-
ക്കെന്നെയുംകൊണ്ടു നനഞ്ഞുനടന്നതും
പാടവരമ്പുകള്‍ക്കിരുവശത്തായ് നിന്നു-
കാലികള്‍ കൗതുകംപൂണ്ടു കരഞ്ഞതും
തിരികെട്ട ബാലാര്‍ക്കനിന്നുമോര്‍മ്മിപ്പിക്കെ
തെന്നലായാരോ തലോടുന്നു പിന്നെയും
മുന്നിലായൊരുദുരിത സന്താപമൂലയില്‍
നാമംജപിച്ചിരിക്കുന്നു മുത്തശ്ശിയും!
ചടുലമായ് മോഹമെരിച്ചുതീര്‍ക്കുന്നുവോ;
പൊടിതട്ടി തെളിയിച്ചെടുക്കാതെ-കാലവും!!
