അസിഫ് വയനാട്
പ്രമദവനിയിലൊരു സ്മ്രുതു നാദമായ്‌ പെയ്യുന്നു
കാതോര്ത്തു നില്ക്കുമീ ഞാനും വിരഹവും
തീരാത്ത നോവിന്റെ ഗദ്ഗദപ്പൂക്കളായ് .
മാറുന്ന ഋതുഭേതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം
കൊഴിയുന്ന നിഴല്‍ നിലാവിന്നുമപ്പുറം
അറിയാതെ നിറയുമീ കണ്ണും ഹൃദയവും
നിറമേഘമായവള്‍ ഓര്മ്മലയില്‍. വിരിയവെ,.
ഒരു കുളിര്‍ തെന്നലായി ചേലോടെ വന്നവള്‍
മുടിയിഴച്ചുരുളില്‍ തലോടി കടന്നുപോയ്
പൊഴിയാന്‍ വിതുമ്പുന്ന ഒരു മഞ്ഞു തുള്ളിയായ്
അലിയാന്‍ കൊതിച്ചുപോയ് ഞാന്‍.,.
കണ്ണുനീര്‍ ചാലുകള്‍ കവിളിലൂടെ
ധാര ധാരയായ് ഒഴുകവെ ,തടയാന്‍ കൊതിച്ചു
ഞാന്‍ എന്‍ കൈ വിരല്‍ത്തുമ്പിനാല്‍
അറിയാതെ അറിയാതെതേങ്ങി കരഞ്ഞു ഞാന്‍ .
ഒരു ദിവാ സ്വപ്നം പോലെയവള്‍
എന്നോര്‍മ്മയില്‍ നിറയെ
വിരഹത്തിന്‍ നൊമ്പരം അറിയാതെ
അറിവുഞാന്‍,.,.
നീറുന്ന ഓര്മ്മകള്‍ എങ്കിലും എന്‍ ഓമലെ
എത്ര മധുരമാ നിന്‍ വിരഹത്തിന്‍ നൊമ്പരം
പെറുമീ യാമത്തിന്‍ വീചിയില്‍,
തുന്നി ചെര്ക്കു്മീ പ്രണയ ലേഖനം പോലെ .
