കലികാലം

അരുണ്‍കുമാർ 

മഴ
ഭൂമിയെ
ഭ്രമണം ചെയ്തു മാഞ്ഞു
പുനർജ്ജനിയുടെ
തുടുത്ത തളിരുകൾ
നീർമണികുടഞ്ഞ്‌ തളർന്നു
വിലാപത്തിന്റെ
രക്തനക്ഷത്രം വാനിലുദിച്ചു
സ്വപ്നദർശനങ്ങളിൽ
മുങ്ങിമരിക്കുന്ന ജനതയോട്‌
അത്‌ നിരന്തരം കലഹിച്ചു
ഇടവഴിയിൽ
ഇണനാഗങ്ങൾ
ഇഴപിരിയാത്ത തീനാളമായ്‌
ഒരു പിഴച്ചപെണ്ണിന്റെ
തളർന്ന മുലകൾ
കാഞ്ഞിരമരത്തിൽ കായ്ച്ചുകിടന്നു
മടുപ്പിക്കുന്ന വിരസതയിൽ നിന്ന്‌
മദിപ്പിക്കുന്ന മരണത്തിലേക്ക്‌
ലിംഗഹീനരുടെ പ്രളയം
നട്ടെല്ലിന്റെ നാട്ടകങ്ങളിൽ
കീഴടങ്ങലിന്റെ ശംഖുമുദ്രകൾ
ഇനി വിടപങ്ങളിൽ
വിഷാദങ്ങൾ മരങ്ങളാകും
നിലാവ്‌ പനിനെറ്റികളിൽ
മൃതിയുടെ സൂര്യനാകും
കവിത മരിച്ചെന്ന്‌ പറഞ്ഞവന്റെ
കാലിന്റെ തള്ളവിരൽ
കലിനാഗം കൊത്തിവലിക്കും
കഴുതയുടെ കാമത്തിൽ നിന്ന്‌
പുതിയവേദം പിറക്കും
അപൗരുഷേയമെന്ന്‌
എന്നെന്നും അപഹസിക്കപ്പെട്ടേക്കാവുന്ന
അതിന്റെ വിഭ്രമങ്ങളിൽ നിന്ന്‌
കലികാലദേവൻ ഉയിർക്കും
ദ്വാരക
കടലിൽ താഴും
അന്ന്‌ ശംബാളഗ്രാമത്തിൽ
ഉത്സവം കൊടിയേറും.