അരുവിപ്പുറത്തെ ശിവ പ്രതിഷ്ഠയിൽ തുടങ്ങി, കളവങ്കോടത്തെ കണ്ണാടി പ്രതിഷ്ഠയിൽ പൂർത്തീകരിച്ച ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിന്റെ പ്രതിഷ്ഠാ കർമ്മ പരമ്പര മനുഷ്യരാശിക്ക്‌ നൽകുന്ന സന്ദേശം ആത്മാന്വേഷണത്തിന്റെ വിവിധഘട്ടങ്ങളിലേക്ക്‌ വെളിച്ചം വീശുന്നവയാണ്‌. സമൂർത്ത ധ്യാനത്തിലൂടെ ഘട്ടംഘട്ടമായി വളർന്ന്‌ ധ്യാനത്തിന്റെയും മനനത്തിന്റെയും പാരമ്യത്തിൽ തന്നിൽ നിന്നന്യമല്ലാതെ സർവ്വസ്വത്തേയും സ്വാംശീകരിക്കുന്ന ആത്മബോധത്തെയാണ്‌ ഗുരു ഈ കർമ്മത്തിലൂടെ ലളിതമായി അവതരിപ്പിച്ചതു.
ആത്മബോധത്താൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു ജീവിതം ഭേദബുദ്ധികൾക്കതീതമാണ്‌. ജാതിയും മതവും വർണ്ണവും വർഗ്ഗവും ദേശവും ഭാഷയും രാഷ്ട്രീയ-അരാഷ്ട്രീയ വാദങ്ങളും ഒന്നും അവിടെ വിഷയീഭവിക്കുന്നില്ല. ആ നിലയിൽ ആത്മീയാനുഭവങ്ങളുടെ പരമകോടിയിൽ വിരാജിക്കുമ്പോഴും താൻ ജന്മം കൊണ്ട സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്ന്‌ അകന്നു നിന്നുകൊണ്ട്‌, സ്വന്തം ആത്മസാക്ഷാത്ക്കാരത്തിനായി മാത്രം യത്നിക്കാൻ ആ മുനിവര്യന്‌ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
അവനവനാത്മ സുഖത്തിനാചരിപ്പത്‌
അപരന്ന്‌ സുഖത്തിനായ്‌ വരേണം
എന്ന്‌ ആഗ്രഹിക്കുകയും ആഹ്വാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്ത ഒരു മഹാനുഭാവന്‌ എങ്ങനെ ആ കാലഘട്ടത്തിലെ അന്തസ്സാര ശൂന്യമായ ആചാരവിശ്വാസങ്ങളേയും സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തേയും കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാനാവും? തീർച്ചയായും കഴിയില്ല. ആത്മാവുകൊണ്ട്‌ ആത്മാവിനെതൊട്ടറിഞ്ഞ ഗുരുവര്യന്‌ ജാതിയുടെ പേരിൽ മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനെ അകറ്റി നിറുത്തുന്ന വ്യവസ്ഥിതി തികച്ചും വിവേകശൂന്യമായ പ്രവൃത്തിയായിരുന്നു. സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങളിൽ ആ സന്ദേശം എത്തിക്കുക ലളിതമായ വിഷയമായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ സാധാരണക്കാരുടെ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളിൽ സജീവമായി ഇടപെട്ടുകൊണ്ട്‌, അനുക്രമമായ ബോധവത്കരണത്തിലൂടെ ജാതി ചിന്തയ്ക്കതീതമായ ഒരു സാമൂഹികക്രമത്തിലേക്ക്‌ മനുഷ്യനെ നയിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഗുരു അതിനു കണ്ടുപിടിച്ച മാർഗ്ഗം. അത്‌ ഗുരുവിന്‌ നൽകിയത്‌ സാമൂഹിക പരിഷ്ക്കർത്താവ്‌ എന്ന മേലങ്കിയാണ്‌.
സ്വാഭാവികമായും, ജാതി ചിന്ത രൂഢമൂലമായ അന്നത്തെ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷത്തിൽ ഗുരു ജനിച്ച സമുദായത്തിൽപ്പെട്ടവരാണ്‌ ഗുരുവിനെ ഏറിയകൂറും വിവിധ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി സമീപിച്ചിരുന്നത്‌. അതിനു പുറമെ, അരുവിപ്പുറത്തെ ശിവ പ്രതിഷ്ഠയിൽ പൗരോഹിത്യം ജന്മാവകാശമാക്കി വച്ചിരുന്ന സമൂഹം എതിർപ്പുമായെത്തിയപ്പോൾ അവരെ ശാന്തരാക്കി മടക്കി അയക്കാനായി ഗുരു കണ്ടെത്തിയ തന്ത്രവും ഗുരുവിനെ ജനിച്ച ജാതിയിൽ ബന്ധിച്ചു നിർത്താനുള്ള മറ്റൊരു കാരണമായി. 'നാം ഈഴവശിവനെയാണ്‌ പ്രതിഷ്ഠിച്ചതു' എന്നാണത്രെ ഗുരു പറഞ്ഞത്‌. ഇവിടെ ശിവനാണ്‌ ഗുരു ജാതി കൽപിച്ചു കൊടുത്തത്‌ എന്ന വസ്തുത നാം സൗകര്യപൂർവ്വം വിസ്മരിക്കുന്നു. 'നാം ഈഴവനാണ്‌' എന്ന്‌ ഗുരു എങ്ങും പ്രഖ്യാപിച്ചു കണ്ടിട്ടില്ല. ശിവന്‌ ജാതി കൽപന നടത്തുക വഴി ജാതി വ്യവസ്ഥയുടെ അർത്ഥശൂന്യതയിലേക്കാണ്‌ ഗുരു വിരൽ ചൂണ്ടിയത്‌. നിർഭാഗ്യമെന്നു പറയട്ടെ, അതുൾക്കൊള്ളാൻ ഇന്നും ആരും തയ്യാറായിട്ടില്ല. ശിവന്റെ ജാതിയെപ്പറ്റിയുള്ള ഗുരുവിന്റെ പരാമർശത്തെപ്പറ്റി ഇവിടെ ചർച്ച ഉണ്ടാകുന്നില്ല. ഉണ്ടാകുന്നതെല്ലാം ഗുരുവിനെ ജനിച്ച ജാതിയിൽ തളച്ചിടാനുള്ള തന്ത്രങ്ങളെപ്പറ്റിയുള്ള ചർച്ചകളാണ്‌. ഗുരു ചെയ്ത സേവനങ്ങൾ ഏതെങ്കിലും ഒരു വിഭാഗത്തിനു മാത്രമല്ലെന്നും സമൂഹത്തിനൊന്നാകെയാണെന്നും തിരിച്ചറിയാൻ ഇനിയും എത്ര തലമുറ കഴിയേണ്ടിവരുമെന്ന ചിന്ത ഞെട്ടലുളവാക്കുന്നതാണ്‌.
'ശ്രീനാരായണ ഗുരു ഈഴവർക്കു ദൈവമാണ്‌' എന്ന്‌ ഈയിടെ സമുദായ നേതാവിന്റെ പ്രഖ്യാപനം കണ്ടു. സത്യത്തിൽ ഗുരുവിനെ അറിയുകയോ ഉൾക്കൊള്ളുകയോ ചെയ്യുന്ന ഒരാൾക്കും ഇത്തരത്തിൽ ഒരു പ്രഖ്യാപനം നടത്താൻ സാധ്യമല്ല. ഗുരു ദൈവമെന്ന്‌ വിശ്വസിക്കുകയും അവിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്‌ വ്യക്തിനിഷ്ഠമായ വിഷയമാണ്‌. ഈഴവ സമുദായത്തിൽ ജനിച്ചവരെല്ലാം ഗുരുവിനെ ദൈവമായി കണ്ടിരുന്നു എങ്കിൽ സമുദായ നേതാവ്‌ ഇത്തരത്തിൽ ഒരു പ്രഖ്യാപനം നടത്തേണ്ടിവരില്ലായിരുന്നു. ഇത്തരമൊരു പ്രഖ്യാപനം നടത്താനുള്ള ധൈര്യം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടാകില്ലായിരുന്നു എന്നു വേണം കരുതാൻ. ദൈവമെന്ന്‌ വിശ്വസിക്കുന്നവർക്കെല്ലാം ഗുരു ദൈവം തന്നെയാണ്‌ എന്നാണ്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നതെങ്കിൽ അത്‌ ശരിയായ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നേനെ. കാരണം രണ്ടാണ്‌. ഒന്ന്‌ അദ്ദേഹം ഗുരുവിനെ ദൈവമായി ഉൾക്കൊള്ളുന്നില്ല എന്നയാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ സ്വയംബോധ്യമായി അതിനെ കാണാൻ അവസരമുണ്ടായേനെ. രണ്ട്‌, ഈഴവ സമുദായത്തിൽ ജനിച്ചില്ലെങ്കിൽ പോലും ഗുരുവിനെ ദൈവമായി കണ്ട്‌ ആരാധിക്കുന്ന ചെറു ന്യൂനപക്ഷമെങ്കിലും നമുക്കിടയിൽ ഉണ്ട്‌. അതിന്റെ അംഗീകാരം കൂടിയായേനെ അത്‌.
ഇന്ന്‌ ശ്രീനാരായണ ഗുരുവിന്റെ മഹത്വവും ജീവിതവും തിരിച്ചറിയുന്നവർ മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു വിഷയമുണ്ട്‌. അത്‌, ഗുരുവിന്റെ പേരിൽ നേട്ടങ്ങൾ കൊയ്തെടുക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയും, അത്‌ മേൽപ്പറഞ്ഞ സമുദായനേതാവുൾപ്പെടെ ഗുരുവിനെ അറിയുന്നവരല്ല എന്നതാണ്‌ കാരണം, ഗുരുവിന്റെ മഹത്വം അറിയുന്ന ആർക്കും സ്വാർത്ഥലാഭത്തിനായി ആ നാമധേയം ഉപയോഗിക്കാനാകില്ല എന്നതു തന്നെ. ഗുരുവിനെ അറിയുന്നവർ ഒന്നിക്കുകയും ഈഴവ സമുദായത്തിന്റെ ബന്ധനങ്ങളിൽ നിന്ന്‌ ഗുരിവിനെ മോചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്‌ കാലഘട്ടം ആവശ്യപ്പെടുന്ന ദൗത്യം. ശ്രീനാരായണഗുരു ഏതെങ്കിലും ഒരു സമുദായത്തിന്റെ മാത്രം സ്വത്തല്ല. ലോകത്തിന്റെ പൊതുവായ സമ്പത്താണ്‌. അത്‌ അർഹതപ്പെട്ടവർക്കായി വിട്ടുകൊടുക്കുകയാണ്‌ ഗുരുവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നവർ അടിയന്തിരമായി ചെയ്യേണ്ടത്‌. ഗുരുധർമ്മം പാലിക്കുന്നവരുടെ സംഘടനയായി നിലകൊള്ളാൻ എസ്‌.എൻ.ഡി.പി യോഗത്തിനു കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, സമുദായത്തിന്റെ താൽപര്യങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനായി എൻ.എസ്‌.എസ്‌ പോലെയോ, കെ.പി.എം.എസ്‌ പോലെയോ ഈഴവർക്കും സമുദായ സംഘടനയ്ക്ക്‌ രൂപം നൽകാവുന്നതാണ്‌. സമുദായ സംഘടനയുടെ അവകാശങ്ങൾക്കായി ദയവായി ഗുരുവിന്റെ നാമം ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കുക. അതല്ല ഗുരുവിന്റെ പേരിൽ മാത്രമേ സംഘടിതശക്തിയായി നിലകൊള്ളാനാകൂ എന്നാണെങ്കിൽ അത്‌ ഗുരുധർമ്മം പാലിച്ചുകൊണ്ടു മാത്രമാകണം. ഇതെല്ലാം വ്യർത്ഥമായ സ്വപ്നങ്ങളാണെന്ന്‌ അറിയായ്കകൊണ്ടല്ല പറഞ്ഞു പോകുന്നത്‌. പറയാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നതുകൊണ്ടുമാത്രമാണ്‌
ഗുരുധർമ്മം ആത്മാവിലാവാഹിച്ചവർക്ക്‌ വഴിനീളെ കൂടാരങ്ങൾ പണിത്‌ അതിലെല്ലാം ഗുരു പ്രതിമ സ്ഥാപിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യമില്ല. കോൺക്രീറ്റ്‌ പ്രതിമയ്ക്ക്‌ പ്രതികരണശേഷി ഇല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവും അതു നൽകുന്ന ധൈര്യമാണ്‌ ഈ പ്രകടനപരതയ്ക്ക്‌ ചിലരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്‌. അതിനപ്പുറം എന്തെങ്കിലും പ്രസക്തി ഈ പ്രതിമകൾക്കുണ്ടെന്ന്‌ തിരിച്ചറിയുന്നവർക്ക്‌ ഇന്ന്‌ വ്യാപകമായി ഗുരു പ്രതിമകൾ തകർക്കപ്പെടുമ്പോൾ അതു നൽകുന്ന ഹൃദയവേദനയിൽ നിന്ന്‌ മോചനമുണ്ടാവുമോ? പിന്നെയും പിന്നെയും പ്രതിമകൾ സ്ഥാപിച്ച്‌ തകർക്കപ്പെടാനുള്ള അവസരം സൃഷ്ടിക്കാനാവുമോ? സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്ന പ്രതിമകൾ സംരക്ഷിക്കാൻ കഴിവില്ലാത്തവർ എന്തിനു വേണ്ടിയാണ്‌ അവ സ്ഥാപിക്കുന്നത്‌? ശിരസ്സറ്റ പ്രതിമകളെ ചൂണ്ടി നേതാക്കന്മാർക്ക്‌ അണികളെ സംഘടിപ്പിക്കാനോ; അതോ, സമൂഹത്തിൽ അരാജകത്വത്തിന്‌ വഴി മരുന്നിടാനോ? അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ സ്ഥാപിക്കുന്നവർ തന്നെയാണ്‌ അവ തകർക്കുന്നതെന്ന്‌ ആരെങ്കിലും ആരോപിച്ചാൽ അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്താനാകുമോ?
ശ്രീനാരായണഗുരു ജീവിച്ചിരുന്ന സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയിൽ നിന്നുള്ള മോചനത്തിനുവേണ്ടിയാണ്‌ അന്നത്തെ സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുയോജ്യമായി ഗുരു പ്രതികരിക്കുകയും പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്തത്‌. ജാതിയുടെ പേരിലുള്ള ഉച്ചനീചത്വങ്ങളായിരുന്നു അന്നത്തെ കൊടിയ ദുരന്തം. ആ വ്യവസ്ഥിതിയെ തച്ചുടയ്ക്കാൻ മാനവികതയുടെ വിശാലതലത്തിൽ നിന്നുകൊണ്ട്‌ ഗുരു ചിന്തിക്കുകയും പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈഴവ സമുദായത്തെ മോചിപ്പിക്കുക മാത്രമായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. ജാതി ചിന്തയുടെ അന്തസാരശൂന്യത തുറന്നു കാട്ടുന്ന പ്രവർത്തികളിലൂടെയും ഉദ്ബോധനം വഴിയും പരിവർത്തനമുണ്ടാക്കാനാണ്‌ ഗുരു ശ്രമിച്ചതു. അത്‌ ആരോടെങ്കിലും ശത്രുതയോ വൈരാഗ്യബുദ്ധിയോ പ്രകടമാക്കിക്കൊണ്ടായിരുന്നില്
ചിന്തിക്കുക; ഇത്തരമൊരു ചിന്തയുടെ കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. ജാതിക്കപ്പുറം നിലകൊള്ളുന്ന ശ്രീനാരായണഗുരുവിന്റെ യഥാർത്ഥസ്വത്വത്തിന്‌ ഇനിയെങ്കിലും മോചനം നൽകണമേ എന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ...
