പ്രിയ സായുജ്
പാരതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ ചങ്ങല പൊട്ടിച്ചൊ-
രുനാള്‍ ഞാന്‍ പുറത്തു വന്നു
എന്‍റെയുള്ളില്‍ സുഷുപ്തിയിലാണ്ട
മോഹങ്ങള്‍ മൂര്‍ത്തരൂപം പൂണ്ടു
മുന്നിലെ വിശാലതയിലേക്ക്‌
ഇതുവരെയറിഞ്ഞ സുരക്ഷിതത്വം
കൂടുതല്‍ വിശാലമാണെന്നു നിനച്ചു
പറന്നുയര്‍ന്നു ഞാന്‍ സൂര്യനു നേര്‍
പുതിയ ചിറകിന്‍റെ കരുത്തെന്നില്‍
നിറമുള്ള പ്രതീക്ഷകളേകി
ചുറ്റിലും കരിഞ്ഞു വീഴുന്ന എനിക്കു-
മുന്നേ പോയ സ്വപ്നങ്ങള്‍
കണ്ടിട്ടും കാണാതെ വീണ്ടും മുന്നോട്ടു
ചുവന്നു തുടുത്ത സൂര്യനു നേര്‍
അതിലും തുടിപ്പാര്‍ന്ന സ്വപ്നങ്ങളുമായ്
ഒടുവില്‍ പ്രതീക്ഷതന്‍ ചിറകു കരിഞ്ഞു
കരളില്‍ പുകയുന്ന നോവുമായ്
മണ്ണിലൊരു പുഴുവിന്‍ സമമെന്നെ മാറ്റി-
യെന്‍റെ സൂര്യന്‍ ചിരി തുടര്‍ന്നീടവേ
അറിയുന്നു നഷ്ടമായൊരെന്‍
സുരക്ഷിതത്വത്തിന്‍റെ പൊരുള്‍ !
