അജയ് ബോസ്
പാന്റ്രി യുടെ പുറത്തേക്കു ദര്‍ശനമുള്ള ഗ്ലാസ് ചുമരുകളില്‍ മഴത്തുള്ളികള്‍ നദികള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു അവിടെ മഹാനദികളും ഉപനദിളും ഒരിക്കലും വറ്റാത്ത അരുവികളും ഉണ്ടായി. അവയെല്ലാം തന്നെ അവയുടെ കടലിലേക്കുള്ള യാത്രയില്‍ പരസ്പരം മത്സരിക്കുന്ന പോലെ തോന്നിച്ചു. ഈ പത്താം നിലയിലെ ഗ്ലാസ് ചുമരിലെ നദികളിലൂടെ താഴെ കാണുന്ന ബി കെ സി റോഡിലെക്കെതും അവിടെന്നിന്നും ചെറുതും വലുതുമായ ചാലുകളിലായി പലവഴി പിരിയും കടലിലേക്കുള്ള വഴി അന്വേഷിച്ചുള്ള യാത്ര അവിടെത്തുടങ്ങുന്നു, റോഡിലെ മാന്‍ഹോളിലൂടെ കനാലിലേക്ക് മാഹിം ബേയിലേക്ക്. അവര്‍ എല്ലാവരും കടലിലെക്കെതട്ടെ എന്നും അവര്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന എല്ലാ അത്ഭുതങ്ങളും സൌഖ്യവും അവരെ കാത്ത് കടലിലുണ്ടാവട്ടെ എന്നും ഞാന്‍ ആശംസിച്ചു. അവര്‍ മുംബൈയുടെ നിയോണ്‍ വെളിച്ചം ഒന്നുകൂടി മനോഹരമായി പ്രതിഫലിപ്പിച് നന്ദി പറഞ്ഞു. നഗരത്തില്‍ നിര്ത്താ തെ മഴപെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ഇന്ന് രണ്ടാം ദിവസമാണ്.
“ഇത് നീന്റെ ചെടിയാണോ ?”
ഞാന്‍ മഴതുള്ളികളോട് സംസാരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു , പ്രിയയാണ് , എന്റെ ടീമില്‍ ഏക മലയാളി പെണ്കുട്ടി . ഓഫീസിലെ എന്റെ വിരസമായ സന്ധ്യകളെ മനോഹരമാക്കുന്ന നല്ല ഒരു സുഹൃത്ത് . ചോദ്യം ഞാന്‍ ഹതഭാഗ്യരായ വെള്ളത്തുള്ളികള്‍ വച്ച് നനച്ചു കൊട്നിരുന്ന എന്റെ ചെടിയ കുറിച്ചും.
“അതെ , ഇല മഞ്ഞളിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോ കുറച്ചു പ്രകാശം കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി ഇവിടെ കൊണ്ട് വച്ചതാ.”
“അതെയോ ! ഞാന്‍ കുറെയായി കാണുന്നു , ഇതിനെ ഇവിടെ വച്ചിട്ടിപ്പോ എന്ത് കിട്ടാനാ , ഡസ്ക് ഭംഗിയാക്കാനല്ലേ എല്ലാവരും ചെടി മേടിക്കുന്നത്? ”
അവള്‍ കമ്പനിയുടെ ചുവന്ന പേര് കൊണ്ടെഴുതിയ കറുത്ത കപ്പില്‍ ചായയെടുത്തു മറുകയ്യില്‍ മൊബൈലുമായ് അവള്ക്കു മാത്രം സാധികുന്ന വശ്യതയോടെ എന്റെ എതിരെയുള്ള മേശയില്‍ വന്നിരുന്നു. പുറത്തു പെയ്യുമ്പോള്‍ ചൂട് കാപ്പിയും സംസാരിക്കാന്‍ ഒരാളും, ഈ ഓഫീസില്‍ അതങ്ങനെ എപ്പോളും നടക്കുന്ന ഒരു കാര്യമല്ല. ഞാന്‍ ഒരു പേപ്പര്‍ ഗ്ലാസില്‍ ചായയുമെടുത് അവള്ക്കൈഭിമുഖമായി ഇരുന്നു.
“പ്രിയക്കറിയാമോ ഞാന്‍ ഡസ്ക് ഭംഗിയാക്കാന്‍ അല്ല ചെടി മേടിച്ചത്.”
“പിന്നെ ! ” പുരികമുയര്ത്തി് കുറച്ചു മുന്നോട്ടാഞ്ഞു അവള്‍ താല്പര്യം കാണിച്ചു
“സ്നേഹിക്കാന്‍ ! ”
പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ തന്നെ അവള്‍ ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി , ചിരിച്ച് ചിരിച്ച് കണ്ണ്നീര്‍ വരുന്നത് വരെയും അവ ചാലുകളായി അവളുടെ മുഖത്തിന്റെ ഏതോ ഒരു കോണില്‍ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നത് വരെയും.
മുഖം ടിഷ്യു കൊണ്ട് തുടച്ചു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി കണ്ണുനീര്‍ ആപ്രത്യക്ഷമായ അതെ കോണില്‍ ഒളിപ്പിച്ച പുഞ്ചിരിയുമായി പ്രിയ എന്നെ നോക്കി.
“നിനക്ക് സ്നേഹിക്കാന്‍ കോളേജ് കാലം മുതല്‍ നീ പ്രണയിച് കല്യാണം കഴിച്ച നിന്റെ ഭാര്യയില്ലേ, ഒമാനയ്യായ ഒരു മകനില്ലേ? ”
“ഉണ്ട് എന്നാലും പിന്നെയും കുറെ സ്നേഹം ഇങ്ങനെ ഉള്ളില്‍ കിടന്നു വീര്പ്പു മുട്ടുന്നത് പോലെ, ”
“ആണോ ! ” ചായക്പ്പിലേക്ക് മുഖം കുനിചു പിടിച്ചു കണ്ണിന്റെ മുഖളിലെ കോണിലൂടെ എന്നെ നോക്കി അവള്‍ വിശ്വാസമില്ല എന്ന ഭാവം വരുത്തി.
അത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് ആരെയും വിശ്വസിപ്പിക്കേണ്ട ഒരു കാര്യവുമില്ല എന്ന് ഞാനും വച്ച്.
എന്റെ ചെടി അവിടെ മിനറല്‍ വാട്ടര്‍ കാന്‍ ന്റെ അരികില്‍ ശേഷിച്ച കുറച്ചു മഞ്ഞ ഇലകളുമായി ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കാതോര്‍ത്തു .
“ശരിക്കും” എന്റെ നിശബ്ദതയിലെ പിണക്കം മനസ്സിലാകി സംഭാഷണം തുടരാന്‍ ഉള്ള ഒരു “ശരിക്കും”
നിനക്കറിയാമോ പ്രിയ , ഈ മനുഷ്യ കുലത്തെ മുഴുവന്‍ ഇപ്പോഴും നിലനിര്ത്തുോന്ന ഒരു സംഗതി എന്തെണെന്നു ? ഈ ഭൂമിയില്‍ ഇപ്പോള്‍ ജീവിക്കുന്ന നീയും ഞാനും അടക്കമുള്ള മനുഷ്യര്‍ എല്ലാവരും പിറന്നു വീണത് പൂര്‍ണ്ണനായും നിസ്സഹായനായ ഒരു ശിശു ആയിട്ടാണ് , അവിടെ നിനും അഞ്ചോ പത്തോ ഒരു പക്ഷെ പതിനഞ്ചു വയസ്സ് വരെയും അവന്റെ ജീവന്‍ നിലനിര്തുനന്ത് അവന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ അവനോടുള്ള സ്നേഹം അല്ലെങ്കില്‍ അവരുടെ സ്നേഹിക്കാന്‍ ഉള്ള അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹം ആണ്, ഒരു പക്ഷെ തലമുറകള്‍ കഴിയുംതോറും സ്നേഹിക്കാനുള്ള ഈ ആഗ്രഹം കൂടി കൂടി വരികയാവാം, ഒരു പക്ഷെ സ്നേഹിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഇനി ചിലപ്പോള്‍ യുദ്ധങ്ങള്‍ നടന്നേക്കാം.
സ്നേഹിക്കാന്‍ വേണ്ടി യുദ്ധമോ , നിന്നോട് പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ആനന്ദിന്റെയും ബഷീറിന്റെയും വരികള്‍ കാണാതെ പഠിച്ച പറയുമ്പോള്‍ ആദ്യം തന്നെ അവരുടെ പേര് പറയണം എന്ന് , അല്ലെങ്കില്‍ ആളുകള്‍ നിന്നെ പിടിച്ചു പ്രാന്തിന്റെ ആശുപത്രിയില്‍ ആക്കും
ഇല്ല പ്രിയ ഇതെന്റെ മാത്രം തോന്നലാണ് ഒരു പക്ഷെ ഈ അണ്ടകടാഹത്തില്‍ തന്നെ ഞാനായിരിക്കും ആദ്യമായി ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നത് .
പ്രിയ ചിരിച്ചു , അണ്ടകടാഹം എന്നാ വാക്ക് എല്ലാവര്ക്കുതമറിയാം അത് ചിരിക്കാനുള്ള വാക്കാണ്‌ സ്നേഹിക്കാനും ജീവിക്കാനും പഠിപ്പിച്ച മഹാന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വാക്ക്.
പക്ഷെ ഒരു കാര്യം പ്രിയ , സമാധാനത്തിനും മതത്തിനും എന്ന്നക്കും വേണ്ടിയിട്ടുള്ള യുദ്ധങ്ങലേക്കാള്‍ എത്രയോ മഹത്തായതായിരിക്കും അത്.
പക്ഷെ സ്നേഹിക്കാന്‍ വേണ്ടി എന്തിനാ ആളുകള്‍ യുദ്ധം ചെയ്യുന്നേ ? വെറുതെ സ്നേഹിച്ചാല്‍ പോരെ ?
സ്നേഹം അങ്ങനെ ഒരു സംഭവമാണ് പ്രിയ , സ്നേഹിച്ചാല്‍ മാത്രം പോര സ്നേഹം തിരികെ കിട്ടുകയും ചെയ്താലേ അത് പൂര്നമാവുകയുള്ളു.
അപ്പൊ ഈ ചെടി, ഇത് നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന്ടോ ?
എനിക്കറിയില്ല പക്ഷെ സ്നേഹിക്കുന്നില്ല എന്ന് അത് ഒരിക്കലും എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല , അത് എന്നെ പൂര്ണനമായും സ്നേഹിക്കുന്നു എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടാവും തീര്‍ച്ച , സ്നേഹിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഒരു മാര്ഗ്ഗ വുമില്ല .
അപ്പോള്‍ എല്ലാരും ഈ ചെടിയ സ്നേഹിച്ചാല്‍ സ്നേഹത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള യുദ്ധം ഒഴിവാക്കാം അല്ലെ
എന്നെ സ്നേഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന എന്റെ ചെടിയെ നോക്കി അവള്‍ കളിയായി പറഞ്ഞു
ഇല്ല , എന്റെ ചെടിയ വേറെ ആരും സ്നേഹിക്കാന്‍ ഞാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല , വേറെ ആരെങ്കിലും അതിന്റെ സ്നേഹം പകുകാന്‍ വന്നാല്‍ ഞാന്‍ എന്റെ സ്നേഹത്തിനായി യുദ്ധം ചെയ്യും.
പ്രിയയുടെ മുഖത്തെ ചിരി മാഞ്ഞു , അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ മനസ്സിലെ മൂനാം ലോക സ്നേഹ മഹായുദ്ധം കൃത്യമായി പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു.
“സാബ് ,ബാഹര്‍ ബഹുത് ബാരിഷ് ഹോ രഹി ഹേ, സബ് ഓഫീസ്സ് സെ നികല്‍ രഹാ ഹേ”
സെക്യൂരിറ്റി ഗാര്ഡ്് വന്നു പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ശരിക്കും ഇങ്ങനെ ഒരു വാണിംഗ് പ്രതീക്ഷിചിര്ക്കു കയിരിന്നു രണ്ടു ദിവസം നിര്ത്താ തെ ഉള്ള മഴ മതി മുംബൈ നഗരത്തെയും റോഡുകളെയും പ്രലയകെടുതിയിലക്കാന്‍ , ഞങ്ങള്‍ സംസാരം മതിയാക്കി , വേഗം ഓഫീസില്‍ നിന്നിറങ്ങി , ഓഫ്സില്‍ നിന്നും വീട്ടിലേക്കുള്ള ഡ്രോപ്പ് സര്വീ സ് ബസ് ഞങ്ങളെ കാത്ത് പുറത്തു നില്പ്പു ണ്ടായിരുന്നു.
പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോഴാണ് സ്ഥിതി വിചാരിച്ചതിലും ഗുരുതരം ആണെന്ന് മനസ്സിലായത് പ്രധാന നിരത്തുകളില്‍ എല്ലാം തന്നെ അരക്കൊപ്പം വെള്ളം ഉണ്ട് ക്രോസ് റോഡ്‌ കളിലെ ഗതാഗതം പൂര്ണ്മായും നിന്നിരിക്കുന്നു .
പ്രിയ ബാന്ദ്ര ഈസ്റ്റിലെ വി എസ എന്‍ എല്‍ കോളനിയിലാണ് താമസം ഓഫ്സില്‍ നിന്നും വളരെ അടുത്ത് തന്നെ , അവള്‍ അവിടെ ഇറങ്ങി അരക്കൊപ്പം തന്നെ വെള്ളം ഉണ്ട് , ബസ് അവിടെ നിന്നും പിന്നെയും വെള്ളത്തിലൂടെ പാഞ്ഞു , ബാന്ദ്ര വെസ്റ്ലെ സന്തോഷ്‌ നഗര്‍ ലെ സ്റ്റോപ്പില്‍ ഞാനും ഇറങ്ങി പതിയെ എന്റെ ഫ്ലാറ്റ് ലക്ഷ്യമാക്കി വെള്ളതില്ലോടെ നടന്നു. നടക്കുംതോറും വെള്ളത്തിന്റെ ആഴം കൂടി കൂടി വന്നു , എന്റെ ബാഗും സ്യുട്ട് കേസും നനയാതിരിക്കാന്‍ തലക്ക് മുകളിലേക്ക് ഉയര്ത്തി പിടിച്ചു, റോഡില്‍ പലസ്ഥലത്തും മാന്ഹോളളുകള്‍ ഉള്ള കാര്യം എനിക്കറിയാം , ഇങ്ങനെ ഉള്ള സമയത്ത് അവര്‍ അത് തുറക്കാറണ്ട്, മന്ഹോളില്‍ പെട്ടാല്‍ പിന്നെ ബോഡി പോലും കണ്ടു കിട്ടില പ്രളയ സമയത്ത് ആളുകളെ കാണാതാവുന്നത് മുംബയ്യില്‍ പലപ്പോഴ്ഴും സംഭവിക്കുന്ന ഒരു കാര്യമായിരുന്നു. മാന്ഹോ ളില്‍ ഒന്നും പെടാതിരിക്കാന്‍ റോഡിന്റൊ നടുവിലൂടെ ആണ് എന്റെ യാത്ര കാഴുതോപ്പം വെള്ളത്തില്‍.
ഭാഗ്യവശാല്‍ ഞാന്‍ സുരക്ഷിതമായി വീട്ടിലെത്തി പിന്നെയും രണ്ടു നാള്‍ മുഴുവന്‍ നിര്തത്തെ മഴപെയ്തു , ഞങ്ങള്‍ പുരതെക്കിരങ്ങാതെ കഴിച്ചു കൂട്ടി . മൂന്നാം ദിവസം മഴ കുറഞ്ഞു പൂര്ണ്മായും നിന്നും എന്ന് തന്നെ പറയാം. റോഡിലെ വെള്ളമാല്ലം വറ്റിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒന്ന് നടക്കാന്‍ പുറത്തേക്കിറങ്ങി , രണ്ടു ദിവസം വീട്ടില്‍ തന്നെ ഉള്ള ഇരിപ്പ് വല്ലാതെ മുഷിപ്പിച്ചിരുന്നു.
റോഡിലേക്കിറങ്ങി ഞാന്‍ ആദ്യം ശ്രദ്ധിച്ച കാര്യം എന്നെ വല്ലാതെ ഞെട്ടിച്ചു ഫ്ലാടിലെക്കുള്ള ക്രോസ് റോഡിലെ മാന്‍ ഹോളുകള്‍ എല്ലാം തന്നെ റോഡിന്റെ ഒത്ത നടുക്കിലാണ്. എന്നിട്ടും ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ സുരക്ഷിതമായി എത്തിയതു വളരെ അത്ഭുതകരമായ ഒരു കാര്യം തന്നെ.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഞാന്‍ ഓഫീസിലേക്ക് പൊയ്. ഓഫീസില്‍ എന്നെ കാത്തിരുന്നത് പ്രളയത്തിന്റെ അന്ന് മുതല്‍ പ്രിയയെ കാണാന്‍ ഇല്ല എന്നാ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന വാര്ത്തയായിരുന്നു. മാന്ഹോ്ളില്‍ പെട്ടതാകം എന്ന് പലരും ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നണ്ടായിരുന്നു . പ്രിയ കൂട്ടുകാരി നിന്നെയും കൂട്ടികൊണ്ട് മഴതതുള്ളികള്‍ പോയ വഴിയില്‍ എന്റെ കേവല ഭാഗ്യം?? കൊണ്ട് മാത്രമാകാം ഒരു പക്ഷെ എനിക്ക് നിന്നെ കാണാന്‍ ആകാഞ്ഞത് ഒരു പക്ഷെ ഇനിയും സ്നേഹിച്ചു മതിവരാത്ത എന്റെ മനസ്സാകാം കാരണം ?? . പക്ഷെ മഴത്തുള്ളികള്‍ നിന്നെ കൊണ്ടെത്തിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് നീ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന എല്ലാ അത്ഭുതങ്ങളും സൌഖ്യവും ഉണ്ടാവും, ഞാന്‍ മഴത്തുള്ളികളുടെ അടുത്ത് നിന്ന് ഉറപ്പു വാങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
