രണ്ടു കവിതകൾ

അച്ചാമ്മ തോമസ്‌
ചെണ്ട
കാണുന്നവനൊന്നു കൊട്ടും
താളം തീരുവോളം മാരാരും
ജീവിതം തീരുവോളം വിധിയും
മെരുങ്ങുന്നില്ലയെന്റെ മനസ്സു
മാത്രം ചെണ്ടയാവാൻ.

സമാഗമം
അച്ചാമ്മ തോമസ്‌

ആകാശം നീലക്കുപ്പായമൂരി
കടലിലേയ്ക്കെറിഞ്ഞു
അവളുടെനഗ്നതയിലേയ്ക്കുനോക്കി
സൂര്യൻപടിഞ്ഞാറുനിന്നു
ലജ്ജയാൽ ചുവന്നു തുടുത്ത-
വൾ മനോഹരിയായി
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ അകമ്പടിയോടെ
ഒരുവൻവന്നവൾക്കുപുടവനൽകി
അവരുടെ സമാഗമം കാണാനാകാതെ
സൂര്യൻ കടലിന്റെ ആഴത്തിലേയ്ക്ക്‌
രാവിന്റെ കരിമ്പടകൂടാരത്തിനുള്ളി
ലേയ്ക്കിരുവരും കയറുമ്പോൾ
പൂത്തുലഞ്ഞ നിശാഗന്ധികളെ
ഭൂമി അവർക്കു സമ്മാനിച്ചു
വിനാഴികകളുടെ അന്ത്യത്തിൽ
ആകാശം കിഴക്കുപെറ്റിട്ട
കുട്ടിസൂര്യനെ കണ്ട്‌
നിലാവേങ്ങോപോയൊളിച്ചു.