അരുൺകുമാർ അന്നൂർ
ബോധോദയത്തിന്റെ വക്കിൽ
നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കിപ്പുറം
ഒരു ശങ്കരൻ വന്നു നിൽക്കുന്നു
ചണ്ഡാലൻ
ഒരുന്തിന്‌
അവനെ
ബുദ്ധനിലേക്ക്‌ തള്ളിയിടുന്നു
വെള്ളത്തിനു മുകളിലൂടെ
അവൻ നടന്നു
അവൻ ആകാശത്ത്‌
തർക്കങ്ങളുടെ പല പാളികളുണ്ടാക്കി.
അവൻ നിശൂന്യതയെപ്പറ്റിപ്പറഞ്ഞു
എങ്കിലും വിഗ്രഹങ്ങൾ പണിഞ്ഞൊരുക്കി
അവൻ അനശ്വരമായതിനുവേണ്ടി വാദിച്ചു
പക്ഷെ അതിനെ കൂട്ടിലടച്ചു
പ്രച്ഛന്നത ചിലത്‌ നിലനിർത്തി
ചിലത്‌ മടക്കിക്കൊണ്ടുവന്നു
കെട്ടിക്കിടന്നത്‌ നിലച്ചു
കെട്ടിപ്പൊക്കിയത്‌ തകിടം മറിഞ്ഞു
ഒടുക്കം
നിർവ്വാണലഹരിയിൽ
തെരുവിൽ ഒരേ മുഖമുള്ള
നപുംസകങ്ങളുടെ ഉന്മത്തനൃത്തം
ഒരു മൂലയിൽ
കരയുന്ന ബുദ്ധശിശുവിനെ
മാറോടൊതുക്കി പൂതന
ഇങ്ങനെ മന്ത്രിക്കുന്നു
'കരയുന്ന കുഞ്ഞിനേ പാലൊള്ളൂ'
അത്‌
പുതിയ വേദമാകും
മനുഷ്യനുള്ള കാലത്തോളം
അത്‌ അവനെ ഊട്ടും
