രമേശ്
കുടമാളൂര്
നിന്നെ
ഞാന് സ്നേഹിക്കുമ്പോള്
നീ
കടല്
നിന്റെ
പൊരുളിന്നക്കരെ നോക്കി
നെടുകെ
തോണിയിലേറി-
ത്തുഴയുന്നെന്
പ്രണയം.
എന്റെ
വാക്കിന് തുഴത്തുമ്പില്
നിന്റെ
ജലപ്പൂങ്കുലച്ചിരി
എന്നെ
മെല്ലെ നിന്നിലൂടെ കൊണ്ടുപോകുന്നു.
ആ
ചിരിപ്പൂന്തിരയേറി തുഴഞ്ഞുപോകുന്നു
ഞാനെ-
ന്നാത്മ
ഹര്ഷം നുരയും നിന് നതോന്നതയില്
അമ്പരപ്പിന്നഴിമുഖം
കടന്ന്
ഉള്ത്തുടിപ്പിന്നുള്ക്കടലും
കടന്ന്
ശാന്ത
സാന്ദ്ര സാഗരമായ് നീ പരക്കുന്നു
- നിന്റെ
ദൂരമെന്തെന്നറിയാതെ
ഞാന് വിയര്ക്കുന്നു.
ഖരമായ
തോണിയെ
ദ്രാവകമായിപ്പൊതിയുന്നു
ഗാഡനീല
ശാന്തതയായ് ഇരമ്പീടുന്നു
-നിന്റെ
ആഴമെന്തെന്നറിയാതെ
ഞാന് പകയ്ക്കുന്നു.
നിന്നെ
ഞാന് സ്നേഹിക്കുമ്പോള്
നീ
കടലല്ല,
സമുദ്രം
നിന്റെ
പൊരുളിന് നിഗൂഡതയില്
കുത്തനെ
തോണിമുങ്ങി-
ത്തുടങ്ങുന്നെന്
പ്രയാണം.