അമ്പാട്ട്‌ സുകുമാരൻ നായർ
മദ്യപാനത്തിലെന്നപോലെ സാക്ഷരതയിലും മുൻപന്തിയിൽത്തന്നെയാണ്‌ കേരളം. ഇതിൽ കേരളീയർക്കഭിമാനിക്കാം. സമ്പൂർണ്ണ സാക്ഷരത കേരളം കൈവരിച്ചുവേങ്കിലും ഒരക്ഷരംപോലും വായിക്കാനറിഞ്ഞുകൂടാത്ത നിരക്ഷരരും ധാരാളമുണ്ടിവിടെ. അവരെ ആരും പരിഗണിക്കുന്നില്ലെന്നുമാത്രം. പണ്ടൊക്കെ കുഗ്രാമങ്ങളിൽ താമസിച്ചിരുന്നവരെയാണ്‌ നിരക്ഷരർ എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നത്‌. ഇന്ന്‌ കേരളത്തിൽ ഗ്രാമങ്ങളില്ലല്ലോ. മലയോരപ്രദേശങ്ങളിൽ പരിസ്ഥിതി ദുർബ്ബലപ്രദേശങ്ങൾപോലും ജനവാസകേന്ദ്രങ്ങളാണ്‌. എല്ലാവിധ ആധുനിക സൗകര്യങ്ങളുള്ള കെട്ടിടങ്ങളുയരുന്നതും അവിടെയൊക്കെത്തന്നെ.
കേരളം വളരുകയാണ്‌. ആകാശം മുട്ടെ. എവിടെ നോക്കിയാലും മുപ്പതും നാൽപതും നിലകളുള്ള ഫ്ലാറ്റുകളാണുയർന്നു വരുന്നത്‌. പുതിയ തലമുറയ്ക്ക്‌ ഭൂമിയുമായി വലിയ ബന്ധമൊന്നുമില്ല. ആകാശങ്ങളിലാണവർ അധിവസിക്കുന്നത്‌. അത്യുന്നതങ്ങളിൽ വസിക്കുന്ന ഈശ്വരനോട്‌ ഏറെ അടുത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
പണ്ടു കണ്ടസ്ഥലങ്ങളൊന്നും ഇന്നു കണ്ടാലറിയില്ല. ഏതോ വിദേശരാജ്യത്ത്‌ ചെന്നെത്തിയതുപോലെ. ദീർഘകാലമായി കേരളത്തിനുവെളിയിൽ താമസിക്കുന്ന മലയാളി ഇന്നു കേരളത്തിലെത്തിയാൽ ഏതോ വിദേശരാജ്യത്തെത്തിച്ചേർന്നതുപോ
ട്രയിനിലും ബസ്സിലുമൊക്കെയിരുന്നു കൊണ്ട്‌ ഇരുവശങ്ങളിലേക്കും നോക്കിയാൽ കടകൾക്കുമുമ്പിൽ മലയാളത്തിലുള്ള ഒരൊറ്റ ബോർഡും കാണാൻ കഴിയുകയില്ല. എല്ലാ ബോർഡുകളും ഇംഗ്ലീഷിൽ മാത്രം. കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ്‌ വിദേശരാജ്യങ്ങളിലെവിടെയോ എത്തിച്ചേർന്നെന്ന തോന്നലുളവാക്കും.
ഈ കേരളത്തിൽത്തന്നെ ഇംഗ്ലീഷറിഞ്ഞുകൂടാത്ത എത്രയോ ആളുകളുണ്ട്‌. നമ്മുടെ വ്യവസായികളുടെയും സർക്കാരിന്റെയുമൊക്കെ ധാരണ കേരളത്തിലെ മുഴുവൻ ജനങ്ങളും ഇംഗ്ലീഷറിയാവുന്നവരാണെന്നാണ്‌. ഭരണരംഗത്തെ നടപടി ക്രമങ്ങൾ കണ്ടാൽ അങ്ങനെയേ തോന്നു. ഇംഗ്ലീഷറിഞ്ഞുകൂടാത്ത ഒരാൾ വീടിനു വെളിയിലേക്കിറങ്ങിയാൽ ഒരു കടകണ്ടുപിടിക്കാനാവില്ല. മലയാളത്തിലെഴുതിയ ഒരൊറ്റ ബോർഡുംകാണാനില്ല. ഏതെങ്കിലും ഒരു കടകണ്ടുപിടിക്കണമെങ്കിൽ ഇംഗ്ലീഷ്‌ വായിക്കാനറിയാവുന്ന ആരുടെയെങ്കിലും സഹായം തേടണം. എന്തൊരു ഗതികേടാണിത്‌! ഒരു രാജ്യത്തെ ജനതയ്ക്ക്‌ വിദേശഭാഷയായ ഇംഗ്ലീഷറിഞ്ഞുകൂടെങ്കിൽ വീടുവിട്ട്‌ പുറത്തേക്കിറങ്ങാനാവില്ലെന്നത്‌ എത്രയോ ദാരുണമായ അനുഭവമാണ്‌. മാതൃഭാഷയ്ക്കെന്തുകൊണ്ടാണിത്രമാ
കേരളത്തിന്റെ അയൽ സംസ്ഥാനങ്ങളായ തമിഴ്‌ നാട്ടിലും കർണ്ണാടകത്തിലും പെറ്റമ്മയെപ്പോലെ തന്നെ അവർ അവരുടെ ഭാഷയെയും സ്നേഹിക്കുന്നു. യജമാനഭാഷ എന്തുമായിക്കൊള്ളട്ടെ അവർക്ക്‌ അവരുടെ മാതൃഭാഷതന്നെയാണ്‌ ശ്രേഷ്ഠം. അവിടെയുള്ള കടകളുടെയും വ്യവസായ സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും പേരുവിവരങ്ങൾ അവരുടെ മാതൃഭാഷയിൽത്തന്നെ എഴുതണമെന്ന നിർബ്ബന്ധമാണ്‌. അതിനു വേണം മുൻഗണനകൊടുക്കാൻ. ഇംഗ്ലീഷിലോ ഹിന്ദിയിലോ മറ്റേതെങ്കിലും ഭാഷയിലോ എഴുതണമെങ്കിൽ മാതൃഭാഷയുടെ അടിയിൽ വേണം എഴുതാൻ. ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ ഈ നാട്ടിൽ നിന്ന്‌ അയൽസംസ്ഥാനങ്ങളിലേക്കു ചെല്ലുമ്പോൾ നാമൊന്നമ്പരക്കും, അവർക്ക്‌ തങ്ങളുടേതായ ഒരു ഭാഷയുണ്ടെന്ന ബോധം അവർക്കുണ്ട്‌. നമുക്ക്‌ അങ്ങനെയൊരു തോന്നൽപോലും ഇല്ലാതെപോയല്ലോ.
ഇന്ത്യയ്ക്ക്‌ ഇന്ത്യയുടേതായ ഒരു ദേശീയ ഭാഷ ഉണ്ടെങ്കിൽകൂടിയും കേന്ദ്രസർക്കാർ അതിന്‌ വലിയ പ്രാധാന്യമൊന്നും കൽപ്പിക്കുന്നില്ല. ഇംഗ്ലീഷിന്റെ മറവിൽ ആ ഭാഷ അങ്ങനെ നിലനിൽക്കുന്നുവേന്നുമാത്രം. ഭാരതത്തിൽ അന്നും ഇന്നും ഭരണരംഗത്ത്‌ ആധിപത്യം ഇംഗ്ലീഷിനുതന്നെ. അതിന്‌ ഇനിയൊരു മാറ്റം വരാനും പോകുന്നില്ല.
മലയാള-ശ്രേഷ്ഠഭാഷയായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടുവേങ്കിലും മലയാളികൾ അതിനു വലിയ വൈശിഷ്ട്യമൊന്നും കൽപ്പിക്കുന്നില്ല. ഇംഗ്ലീഷ്‌ മലയാളിയുടെ വ്യവഹാരഭാഷയായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌. എന്തൊക്കെയായാലും മലയാളഭാഷയെ അകമഴിഞ്ഞു സ്നേഹിക്കുന്ന കുറച്ചുപേരെങ്കിലുമുണ്ടാകുമല്ലോ
ജി.സുധാകരൻ സഹകരണവകുപ്പു മന്ത്രിയായിരുന്നപ്പോൾ സാഹിത്യപ്രവർത്തക സഹകരണസംഘവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സാഹിത്യകാരന്മാരെ തൃശൂർ സാഹിത്യഅക്കാദമിഹാളിൽ വിളിച്ചുവരുത്തി മൂന്നുദിവസത്തെ സെമിനാർ നടത്തി. വളരെ മാന്യമായ രീതിയിൽ അവർക്ക്‌ താമസസൗകര്യം ഏർപ്പാട്‌ ചെയ്തു കൊടുത്തു. അവസാന ദിവസം എല്ലാവർക്കും റോയൽറ്റി തീർത്തുകൊടുത്തു. ഉചിതമായ പാരിതോഷികവും നൽകി. സംഘത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ വിറ്റഴിക്കാനുള്ള വിപുലമായ ഏർപ്പാടുകളും ചെയ്തു. തുടർന്നു വന്ന സർക്കാർ പിന്നെ ആ ഭാഗത്തേക്കു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല. ഏതൊരു ഭാഷയും സാഹിത്യവും വളർന്നു വരണമെങ്കിൽ സർക്കാരിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നു നല്ല അംഗീകാരവും പ്രോത്സാഹനവും ലഭിക്കണം.
എവിടെ നിന്നും ഒരു തരത്തിലുമുള്ള പ്രോത്സാഹനം ലഭിക്കാത്ത ഒരു കൂട്ടരാണ്‌ സാഹിത്യകാരന്മാർ. ഏറ്റവും അവശത അനുഭവിക്കുന്ന കൂട്ടരും അവരാണ്‌. സർക്കാർ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ പോലും സാഹിത്യകാരന്മാർക്കുവേണ്ടി കവാടങ്ങൾ തുറന്നുകൊടുക്കാറില്ല. സാഹിത്യകാരന്മാർ സംഘടിതരല്ലാത്തതുകൊണ്ട്‌ ഈ അവഗണനയ്ക്കെതിരെ ആരും ഒരു പ്രതിഷേധശബ്ദവും ഉയർത്തുന്നില്ല. ഇപ്പോൾ മലയാള പുസ്തകങ്ങൾക്ക്‌ സാമാന്യം നല്ല ചെലവുണ്ടെന്നാണ്‌ പ്രസാധകരിൽ നിന്നറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്‌. ഭാഷയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത്‌ വളരെ പ്രത്യാശ നൽകുന്ന കാര്യമാണ്‌. ഇലക്ട്രോണിക്‌ മാധ്യമങ്ങളുടെ അമിതമായ സ്വാധീനം വായനയെ പുറകോട്ടടിച്ചു എന്നു പറയുന്നതിൽ ഒട്ടൊക്കെ ശരിയുണ്ട്‌. എങ്കിലും ഇന്നും വായന ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന നിരവധി ആൾക്കാരുണ്ട്‌. അവരെ കണ്ടെത്തി അവർക്കു വേണ്ടതുകൊടുക്കാൻ ആനുകാലിക പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ തയ്യാറാകുന്നില്ല. പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ അവരുടെ വഴിക്കു പോകുന്നു. വായനക്കാരുടെ അഭിരുചിക്ക്‌ വലിയ പ്രാധാന്യമൊന്നും കൽപിക്കുന്നില്ല. പത്രാധിപന്മാർ അവരുടെ നിലവാരത്തിനും താൽപര്യത്തിനുമനുസരിച്ച്‌ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നു എന്നല്ലാതെ വായനക്കാരുടെ അഭിലാഷങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു പരിഗണനയും നൽകുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടാണ്‌ വായനക്കാർ പലപ്പോഴും മുഖം തിരിച്ചുനിൽക്കുന്നത്‌.
ഭാഷയുടെ പ്രശ്നവും പ്രധാനമാണ്‌. എഴുത്തുകാർ പലപ്പോഴും അവരുടെ പാണ്ഡിത്യ പ്രകടനത്തിനാണൂന്നൽ നൽകുന്നത്‌. വലിയ സാഹിത്യഭാഷയിൽ വളച്ചുകെട്ടി കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നവരുണ്ട്‌. നിഘണ്ടുക്കൾ പരതി സാധാരണക്കാർക്ക്‌ പരിചയമില്ലാത്ത പദങ്ങൾ കണ്ടെത്തി ലേഖനങ്ങളും കഥകളും കവിതകളുമൊക്കെ എഴുതുന്നവരുണ്ട്‌. സാഹിത്യ രചനകളിൽ ഇത്തരം കൃത്രിമ ഭാഷ ഉപയോഗിച്ചാൽ സാധാരണ വായനക്കാർ തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ല. എത്ര ഗഹനമായ വിഷയവും വളരെ ലളിതമായ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കാൻ കഴിയും. അത്‌ ഏവർക്കും ഒറ്റ വായനയിൽ മനസ്സിലാക്കാനും കഴിയും. അങ്ങനെ പറയുന്നതിനെ പലരും നിലവാരമില്ലാത്തത്താണെന്നു പറഞ്ഞധിക്ഷേപിക്കും.
ചങ്ങമ്പുഴയുടെയും പൂന്താനത്തിന്റെയുമൊക്കെ കൃതികൾ വായിച്ചു മനസ്സിലാക്കാൻ വലിയ ഭാഷാപാണ്ഡിത്യമൊന്നും ആവശ്യമില്ല. മഹാകവി ചങ്ങമ്പുഴയെ അന്നത്തെ പൈങ്കിളി എഴുത്തുകാരനായിട്ടാണ്‌ അക്കാലത്തെ പ്രഗത്ഭ നിരൂപകരും ബുദ്ധിജീവികളും ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്‌. പക്ഷേ, സാധാരണജനങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ മഹാകവിയായി വാഴ്ത്തി. ചങ്ങമ്പുഴ ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ കവിയായി മാറി. ചങ്ങമ്പുഴയെ മാറ്റി നിർത്തിക്കൊണ്ട്‌ മലയാളഭാഷയ്ക്ക്‌ ഒരു ചരിത്രമുണ്ടോ?
ഒരു ഘട്ടത്തിൽ വായനയിലേക്കാകൃഷ്ടരായി വന്ന ഒരു ജനതയെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി വായനയിൽ നിന്ന്‌ പുറകോട്ടടിക്കാനാണ്‌ ഇവിടെചില പ്രസ്ഥാനങ്ങളും മാധ്യമങ്ങളും ബുദ്ധിജീവികളുമൊക്കെ ചെയ്തത്‌, ഇന്ന്‌ വായന കുറഞ്ഞുപോയതിന്‌ അവർ പഴിചാരുന്നത്‌ ഇലക്ട്രോണിക്‌ മാധ്യമങ്ങളെയാണ്‌. ഇവർ പറയുന്നതുപോലെ എല്ലാവായനക്കാരും ഇലക്ട്രോണിക്‌ മാധ്യമങ്ങളുടെ മായാവലയത്തിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയിട്ടൊന്നുമില്ല.
നമുക്കു നമ്മുടെ ഭാഷയെ സംരക്ഷിക്കണം. അതിനുള്ള ഇച്ഛാശക്തിയും മാതൃഭാഷാസ്നേഹവും നമുക്കാവശ്യമാണ്‌. ഗവണ്‍മന്റിനും ഇക്കാര്യത്തിൽ ജാഗ്രതകൂടിയേകഴിയൂ. കവികളും സാഹിത്യകാരന്മാരുമൊക്കെ ഉണർന്നെഴുനേൽക്കേണ്ട കാലമാണിത്‌. ആളുകൾ ഇംഗ്ലീഷോ മറ്റെത്രെയെങ്കിലും ഭാഷയോ പഠിച്ചോട്ടെ. അതിനൊരു തടസ്സവുമില്ല. എത്ര ഭാഷ പഠിച്ചാലും അത്‌ നല്ലതു തന്നെ. പക്ഷേ, ഒരന്യഭാഷയെ നമ്മുടെ തലയിൽ യജമാനഭാഷയായി കെട്ടിവയ്ക്കരുത്‌. മാതൃഭാഷയ്ക്കുതന്നെ എപ്പോഴും ശ്രേഷ്ഠപദവി നൽകണം.
