അന്‍വര്‍ ഷാ ഉമയനല്ലൂര്‍
പാവങ്ങളുടെ
അമ്മ
ദുഷ്‌കൃതങ്ങള്‍തന്‍
കരിങ്കൂറനീക്കി തന്‍
കനിവിന്റെ
ശുഭ്രാംബരം നാടിനേകുവാന്‍
ധന്യ,
വചനാമൃതം പകര്‍ന്നേകിയോള്‍;
മന്നിതിലുന്നത
ചിന്തപുലര്‍ത്തിയോള്‍.
നന്മനിറഞ്ഞതാം
പ്രാര്‍ത്ഥനാസാമ്യമായ്
സന്തത
ജീവിത,മത്യുദാരാമൃതം
കാരുണ്യമേറെയും
വറ്റിയ പാരിതില്‍
താവക
ജന്മമുണ്ടായതാണാദരം.
കന്മതില്‍
തീര്‍ത്തതില്ലകമെ,യാ-ദൃഷ്ടിയി-
ലേവരുമേക
കുലത്തില്‍പ്പിറന്നവര്‍
ഹാ!
പുണ്യമേ,
തവ രമ്യസ്മരണയെന്‍
സോദരര്‍ക്കാശ്വാസമേകുന്നുലകിതില്‍.
വൈശിഷ്ട്യമേറേ
നിറഞ്ഞതാം സാഗരം-
പോലേ,
വിശാലം മഹിയില്‍നിന്‍ ജീവിതം
മാറേണ്ടതാണുനാ,മിനിയെങ്കിലും
സ്വയം
മാതൃകോദാര
മനസ്സുപോലീവിധം.
ശാന്തമായൊഴുകിയോരാപുണ്യഹൃത്തടം
താന്തരായോര്‍ക്കേകിയാശ്വാസവാസരം
നീഹാരബിന്ദുപോല്‍
നില്‍പ്പു,നാമേവരും
സ്വീകാര്യമെങ്കിലര്‍പ്പിക്ക!നാം;
ജീവിതം.
വിശ്വസാഹോദര്യമെന്നല്ല,യിവിടെനാം
നശ്വരരെന്നുപോലും
ഹാ! മറന്നുപോയ്
ഈശ്വരനീവിശ്വമൊന്നില്‍പ്പുനര്‍ജ്ജനി-
ച്ചീടിലിന്നാശ്വാസമെന്നേന്‍
നിനച്ചുപോയ്...!
നീഹാരം
ഒരുമഹാസാഗരമാകാതെയിനിയെനി-ക്കാവില്ലയനുപമേയൊരുജന്‌മമീവിധം ചുറ്റുമീ ഘനനിബിഡാന്ധകാരം-സദാമുറ്റിനില്‍ക്കുന്നപോലായ് നരജീവിതം.
സ്‌തുതിപാഠകര്‍ക്കതിമോദമാകീടിലും വിധിതന്നിതെന്നറിഞ്ഞീടുന്നു സാദരംമതിയായിതെന്നുരചെയ്‌വൂ നിരന്തരംമൃതിപാതികാര്‍ന്നതാമെന്നാത്മപാദപം.
ചതിയിതെന്നോതിയാറ്റീടിലും നിന്മനം നിരമുറിഞ്ഞീടുന്നതാം സ്വാത്മഗീതകം ധരപോലിതേറ്റം ക്ഷമിപ്പിതേനെങ്കിലും അതിവേനലേറ്റുരുകീടുന്നു നെഞ്ചകം.
ഇറ്റിറ്റുവീണുടയുന്നമല്‍സ്മരണയാല്‍ പറ്റുകില്ലെന്നോതിടുന്നിതെന്നശ്രുനീര്‍വറ്റുന്നു ശാന്തിതന്നിളനീരുമേകിയോ-രെന്മലയാളമേ,തെളിവാര്‍ന്നചിന്തകള്‍.
കരളിലായലിവിന്റെ വര്‍ഷമായിന്നുനീ ഹര്‍ഷംപകരുന്നിതെങ്കിലുമെന്‍സഖേ, ശേഷിപ്പതില്ലെന്‍വിഹായസ്സിലായ്‌ രമ്യ-താരങ്ങളൊന്നുമി-ന്നുന്മേഷമാംവിധം.
ശീതളമാകാന്‍ കൊതിച്ചുവെന്നാലിളം-തിങ്കളേകുന്നെനിക്കിന്നാര്‍ദ്രകുഡ്മളം അകമേ കിലുങ്ങുന്നരുമതന്‍ ചിരിവളവറ്റാതിരുന്നെങ്കിലോര്‍മ്മകള്‍തന്‍നിള.
കരളിലേക്കമ്പെയ്‌തിടുന്നാത്മകാലമേ, തിരയടങ്ങാതലഞ്ഞീടുമെന്‍ കാവ്യമേ,നീഹാരമായ് നിറഞ്ഞീടുമെന്മോഹമേ; നീ,
ഹാരമേകി
വരവേല്‌പതെന്നീമനം?
വന്നണഞ്ഞീടുകെന്നകമേയൊരുദിന-മുന്മേഷമേനീ-മയൂരമൊന്നായ്സ്വയം പൊന്‍ചിലമ്പായിക്കിലുങ്ങട്ടെ കാലമി-ന്നെന്‍ജീവിതത്തെത്തളച്ചിട്ട; ഹൃത്തടം.
