ഓർമ്മയിലെ വിദ്യാലയം

മനോജ്

അക്ഷരപ്പൂക്കൾവിരിഞ്ഞൊരീവൃക്ഷമേ
നന്മതൻപാഠം പഠിപ്പിച്ചു എന്നെ നീ
കണ്ണുതെളിഞ്ഞുമനംനിറഞ്ഞു
ഞാനെന്ന ഭാവമൊപോയ്മറഞ്ഞു
പച്ചമഷിത്തണ്ടാൽ മായ്ച്ചുകളഞ്ഞതും-
പിന്നെക്കുറിച്ചതും ഓർമ്മവന്നു
പുസ്തകത്താളിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ചൊരാ-
മയിൽപീലിയെങ്ങാനും മാനംകണ്ടൊ
അക്ഷരമാകും സരസ്വതീസ്പർശത്തെ
അലിവോടെനൽകിയഗുരുമുഖങ്ങൾ
ദക്ഷിണക്കാശിനല്ലഅക്ഷീണപരിശ്രമം
ഉണ്ണിമനസ്സിലെനന്മതൻകൈത്തിരിഎങ്

ങുംപ്രകാശംപരത്തീടുവാൻ
അദ്ധ്യാപികമാരാം അമ്മമനസ്സുകൾ
ഉണ്മയാം സ്നേഹത്തിൻ കേദാരങ്ങൾ
പെറ്റമ്മയോളം വരുകയില്ലെങ്കിലും
ഈ പോറ്റമ്മമാരെമറക്കുവതെങ്ങിനെ
ഉപ്പുമാവിൻക്യൂവിൽകൈനീട്ടിനിന്നതും
ഒട്ടിയവയറിന്റെചൂളംവിളികളും
ഉറ്റസതീർത്ഥ്യൻനൽകിയപാഥേയം
പഞ്ചാമൃതംപോലേകഴിച്ചുഞ്ഞാനും
പാതിമിഴികൂമ്പിനിന്നനേരം
പലപലരൂപങ്ങൾതെളിഞ്ഞുമുന്നിൽ
അറിവാംതീർത്ഥംനിറുകിൽതളിച്ചവർ
അന്നവും വസ്ത്രവും പലകുറി നൽകിയോർ
മകനായ്ക്കണ്ട്നിറുകിൽമുകർന്നവർ
പാതിവഴിയിൽകൊഴിഞ്ഞസുമങ്ങൾ
വറുതിയും വ്യാധിയുംപങ്കിട്ടെടുത്തൊരാ-
സൗഹൃദപൂർണ്ണരൂപങ്ങൾ
വിജ്ഞാനതികവിന്റെ അഹംഭാവമില്ലാതെ
വിദ്യതൻ നെയ്യ്ത്തിരി എന്നും തെളിയ്ക്കുന്ന-
നിന്നെമറന്നീടാനാകുമോ
വിദ്യാലയമാം ഈയുഗസുകൃതമെ
ഒന്നുനമസ്കരിച്ചീടട്ടെഞ്ഞാൻ
ഈ പുണ്യപുരാതനശ്രീലകത്തെ
അറിവിന്റെദേവിഅക്ഷരരൂപിയായ്‌
അവിരാമംവാഴുന്നസന്നിധിയെ.