നമ്മൾ നടക്കുകയാണ്.
ചിലപ്പോൾ മുടന്തുകയാണ്
കാരണങ്ങൾക്ക്
കാതോർത്തു
നിരങ്ങി നീങ്ങുകയാണ്.... .
എല്ലാ കാരണങ്ങൾക്ക് പിന്നിലും
പിഴവ് പറ്റിയ ഒരു ചിന്തയുണ്ട്.
അതിൽ ഉടക്കുന്ന സ്നേഹ മുള്ളുകൾ .
സ്നേഹം അസ്ഥിത്തറയിലെ
പടുതിരി.
കരിന്തിരിയുടെ ഗന്ധത്തിൽ
ശ്വാസ വേഗങ്ങൾ മരണമണി മുഴക്കി
പായാനൊരുങ്ങുന്നു
പ്രപന്ജത്തിൻറെ പ്രയാണ ദൂരങ്ങൾ
ചക്കുകാളയുടെ എന്തൽ നടത്തയായ്
പ്രപിതാക്കളെ ചുമന്നു
ചാലക ശക്തി വാർന്നു
വഴിയടഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു
ജീവിതം ശരണാലയങ്ങൾ
തേടുന്ന തീർഥയാത്ര
പിതാവും പുത്രനും
ചാർച്ച കളൊക്കെയും
ചേർച്ച ചോർന്നോടുന്നു.
പിൻവിളിക്കായ്
കാതോർക്കാതെ
പാഞ്ഞു മറയുന്നു .
ജനി മൃതി കളുടെ പൂമുഖങ്ങളിൽ
കാലിളകിയ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ
കാത്തിരിക്കുന്നത്
നമ്മെത്തന്നെയാണ് ....
നെന്ജോടടുപ്പിച്ചു
ചുണ്ടോടടുപ്പിച്ചു ഉപാസിച്ചു
സ്വന്തങ്ങളായ് , ബന്ധങ്ങളായ്
എന്നിട്ടും
കളപ്പുരയുടെ ഇരുൾ
പതിഞ്ഞ കോണിൽ
ചൊരിഞ്ഞു കൂട്ടിയ
പതിർകൂമ്ബാരങ്ങൾ
പോലെ
ജീവിതം അഴുകിപ്പോവുന്നു
രാപ്പകലുകളുടെ
സന്ധിമാത്രകളിൽ
വീണ്ടും നിരങ്ങി നീങ്ങവേ
സ്വന്തം നിഴൽപാടുകളിൽ
നരവീണിഴയുന്നതറിയുന്നു.
ഒരുക്കൂട്ടിയ ആയുസ്സും
സ്വരുക്കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങളും
അസ്ഥിമാടങ്ങളായ്
ജീവിതാർത്തി തകർന്നു
ജീവിതാതിർത്തിയിലേക്ക്.......
അവകാശികളില്ലാത്ത
അതിർത്തിയിലേക്ക് .......
Swift city
Salomi john valsen
This is my city
The city of noise
I call it not noise
But impaired hearing
Which people face so far..
We dance with the motion
Feels an invasion evacuate
It somehow causes me pain.
The signals of our vestibular system
Warn us with complicated silent notion
The senses are although inevitable
At times we wish if we lose it ever….
We negotiate with everything
Our potholed past and the walk ways which
We touch with our silent spirit.
We are metamorphosed to be submissive
Throughout ………
Reality mirrors the factual life
Which we cannot stay away
The inner journey we lead
With past rides full of noises
The sky of our city, the swift city..
Is no longer overcast with clouds
The mind has to quiet the inner noise
We the poor ones wait for
The velocity of life which makes no noise
To fasten the rope,
Between our past and present,
The two edge of life.
