നിർഭയ

പ്രേം കൃഷ്ണ

ആ പെണ്‍കുട്ടിയെ 

ദേവാലയ പരിസ്സരത്ത് 

കാണുമ്പോൾ തന്നെ 

മുതിർന്നവരിൽ പലരും 

നിഷ്ക്രിയമായ ഒരസ്വസ്ഥത അനുഭവിച്ചിരുന്നു .

പള്ളിയിലിട്ട പേര് 

പുറത്ത് പറയാനിഷ്ടമില്ലാത്ത അവൾ 

ചെയ്തു പോന്നിരുന്നത് 

ഇപ്രകാരമുള്ള 

ചില കാര്യങ്ങളായിരുന്നു -

തന്റെ പോന്നുപിതാവായ കർത്താവിന് 

പെരുമഴയിൽ നനയാതിരിക്കാൻ 

വഴിവക്കിലെ കുരിശിന്മേലൊരു 

കുടചൂടി കൊടുത്തു .

അത് കണ്ടു ദേഷ്യപ്പെട്ട് 

വിയർത്തു ചുളിഞ്ഞ നെറ്റികളിൽ 

" നിങ്ങൾക്ക് പനിക്കുന്നേൽ 

ഞാൻ കൈലേസ് നനച്ചിട്ട് തരാം "

എന്ന് സങ്കടപ്പെട്ടു പറഞ്ഞു.

വടിയോങ്ങി വന്ന കൈകളിൽ നോക്കി 

ബൈബിൾ തുറന്നുകാട്ടി 

നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിച്ചു നിന്നു .

വേദനിച്ചു മോങ്ങിയിരുന്ന 

ഒരു മുടന്തൻ നായ്ക്കുട്ടിയെ 

"അയൽക്കാരൻ "

എന്ന് പേര് വിളിച്ച് 

പള്ളിയിലെ പ്രാർഥനാ വേളയിൽ 

മടിയിൽ വച്ചോമനിച്ചു .

ആട്ടിൻപറ്റത്തെ തെളിച്ചുകൊണ്ട്  

അവയെ വിൽക്കാൻ തരില്ലെന്ന് 

ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു .

പെരുന്നാൾ ദിനം 

പള്ളിപ്പമ്പിൽ വച്ചാണ് 

അത് സംഭവിച്ചത് -

പ്രദക്ഷിണവഴിയിൽ നിന്ന് 

അല്പ്പം മാറി നടന്ന് 

തൊട്ടുമുമ്പ്  പ്രസംഗിച്ച 

വികാരിയെ നോക്കി 

കളങ്കമില്ലാതെ ചിരിച്ച് ,

കുറച്ചു കല്ലുകൾ പെറുക്കി 

ഒരു വെള്ള കടലാസ്സിൽ 

പൊതിഞ്ഞെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു .

അന്നാണ് 

അവളുടെ ആദ്യ കവിത ജനിച്ചത്‌ -

അതിന്റെ പേര് -

" കല്ല്‌ വച്ച നുണകളും 

കളങ്കമില്ലാത്ത കല്ലുകളും "

എന്നായിരുന്നു.